Rekonstrukcja (1865-1877), burzliwa era po wojnie secesyjnej, była wysiłkiem mającym na celu reintegrację południowych stanów z Konfederacją i 4 milionów nowo uwolnionych ludzi w Stanach Zjednoczonych. Pod administracją prezydenta Andrew Johnsona w 1865 i 1866 roku, nowe południowe legislatury stanowe uchwaliły restrykcyjne „Czarne Kodeksy”, aby kontrolować pracę i zachowanie byłych zniewolonych ludzi i innych Afroamerykanów.
Oburzenie na Północy z powodu tych kodeksów osłabiło poparcie dla podejścia znanego jako Rekonstrukcja Prezydencka i doprowadziło do triumfu bardziej radykalnego skrzydła Partii Republikańskiej. Podczas Radykalnej Rekonstrukcji, która rozpoczęła się wraz z uchwaleniem Aktu Rekonstrukcji z 1867 roku, nowo uwłaszczeni czarni ludzie po raz pierwszy w historii USA uzyskali głos w rządzie, wygrywając wybory do legislatur stanów południowych, a nawet do Kongresu Stanów Zjednoczonych. Jednak w ciągu niespełna dekady siły reakcyjne – w tym Ku Klux Klan – odwróciły zmiany wprowadzone przez radykalną rekonstrukcję w gwałtownym odwrocie, który przywrócił supremację białych na Południu.
Emancypacja i rekonstrukcja
Na początku wojny secesyjnej, ku przerażeniu bardziej radykalnych abolicjonistów z Północy, prezydent Abraham Lincoln nie uczynił zniesienia niewolnictwa celem działań wojennych Unii. Obawiał się, że w ten sposób skłoni przygraniczne stany niewolnicze, wciąż lojalne wobec Unii, do przystąpienia do Konfederacji i rozgniewa bardziej konserwatywnych mieszkańców Północy. Jednak latem 1862 roku zniewoleni ludzie sami popchnęli sprawę do przodu, kierując się tysiącami do linii Unii, gdy wojska Lincolna maszerowały przez Południe.
Ich działania obaliły jeden z najsilniejszych mitów leżących u podstaw południowego przywiązania do „osobliwej instytucji” – że wielu zniewolonych ludzi było naprawdę zadowolonych z niewoli – i przekonały Lincolna, że emancypacja stała się polityczną i militarną koniecznością. W odpowiedzi na Proklamację Emancypacji Lincolna, która uwolniła ponad 3 miliony zniewolonych ludzi w stanach Konfederacji do 1 stycznia 1863 roku, czarni ludzie masowo zaciągnęli się do armii Unii, osiągając liczbę około 180 000 do końca wojny.
Andrew Johnson i prezydencka rekonstrukcja
Pod koniec maja 1865 roku prezydent Andrew Johnson ogłosił swoje plany odbudowy, które odzwierciedlały zarówno jego zagorzały unionizm, jak i zdecydowaną wiarę w prawa stanów. Zdaniem Johnsona południowe stany nigdy nie zrezygnowały z prawa do samodzielnego rządzenia, a rząd federalny nie miał prawa określać wymogów dotyczących głosowania ani innych kwestii na szczeblu stanowym.
W ramach prezydenckiej Rekonstrukcji Johnsona wszystkie ziemie, które zostały skonfiskowane przez armię Unii i rozdane byłym niewolnikom przez armię lub Biuro Wolnych Strzelców (ustanowione przez Kongres w 1865 roku), wróciły do swoich przedwojennych właścicieli. Oprócz obowiązku podtrzymania zniesienia niewolnictwa (zgodnie z XIII Poprawką do Konstytucji), przysięgi lojalności wobec Unii i spłaty długu wojennego, rządy stanów południowych otrzymały wolną rękę w odbudowie.
22 września 1862 r. prezydent Abraham Lincoln wydał wstępną Proklamację Emancypacji, w której oświadczył, że od 1 stycznia 1863 r. wszyscy zniewoleni ludzie w stanach aktualnie zaangażowanych w rebelię przeciwko Unii „będą wtedy, odtąd i na zawsze wolni”.
Lincoln nie uwolnił w rzeczywistości wszystkich z około 4 milionów mężczyzn, kobiet i dzieci trzymanych w niewoli w Stanach Zjednoczonych, kiedy podpisał formalną Proklamację Emancypacji w styczniu następnego roku. Dokument dotyczył tylko zniewolonych ludzi w Konfederacji, a nie tych w stanach granicznych, które pozostały lojalne wobec Unii.
Ale chociaż proklamacja była przedstawiana głównie jako środek militarny, oznaczała kluczową zmianę w poglądach Lincolna na niewolnictwo. Emancypacja na nowo zdefiniowała wojnę secesyjną, zmieniając ją z walki o zachowanie Unii w walkę skoncentrowaną na zakończeniu niewolnictwa, i wyznaczyła decydujący kierunek, w jakim naród miał się ukształtować po tym historycznym konflikcie.
